,,Ocean na końcu drogi" Neil Gaiman - recenzja

40 lat temu, po samobójstwie lokatora w domu 7-letniego chłopca zaczynają dziać się różne, dziwne rzeczy. Złe moce sprowadzają stwory, które zagrażają życiu narratora. Rodzina zaczyna ulegać zniszczeniu pod wpływem mocy. Chłopiec próbując stawić czoła złej sile, szuka pomocy wśród trzech kobiet. Na farmie znajdującej się na końcu drogi poznaje Lettie Hempstock, która twierdzi że staw jej rodziny jest oceanem. 

Czasami wspomnienia z dzieciństwa kryją się, przesłonięte tym, co nastąpiło później, niczym zabawki dziecięce, zapomniane na dnie wypchanej szafy dorosłego, ale nigdy nie giną bez śladu. 

Magiczna, poruszająca i piękna. Ocean na końcu drogi to baśń która przypadnie do gustu młodszym jak i starszym czytelnikom. Wciągająca od samego początku, do przeczytania w jeden wieczór. Historia dorosłego mężczyzny, który w dzieciństwie przeżył traumę ale również i niesamowitą przygodę wiążącą się z poznaniem intrygującej dziewczynki.

Nie tęsknię za dzieciństwem, ale brakuje mi radości czerpanej z drobiazgów, nawet wtedy, gdy wokół wszystko się wali.

Baśń ta ukazuje walkę jakiej należy się podjąć jeśli chodzi o naszych bliskich, poświęcenie jakiego tylko prawdziwi przyjaciele mogą dokonać. Wsparcie i wiara ma moc uskrzydlającą i jeśli czegoś bardzo pragniemy to możemy to mieć. 

Jest to na pewno jedna z moich ulubionych książek Neila Gaimana, którego wyobraźnia oraz styl pisania sprawia że z przyjemnością sięgam po jego kolejne pozycje.

Długo mnie nie było ale mam nadzieję, że pozostała tu choćby jedna duszyczka. Nie obiecuję, że wracam na stałe ale od czasu do czasu będę zamieszczała recenzje. Cieplutko pozdrawiam i do następnej recenzji :) /Ola